De juf zal het wel weten!?
op 6 maart 2017 13:51 | Reageer
Vaak vraag ik aan ouders die een zorg hebben over hun kind; wat zegt je intuïtie of je moedergevoel hierover?
Een juf, een zus of een buurvrouw kan vaak veel invloed hebben; de hele buurt zegt dat er toch echt iets vreselijk mis is met jouw kind terwijl jij zeker weet dat het niet zo is...
Het is een fase, je hoeft niet met jouw kind naar een dokter of onderzoek te rennen. Maar het kan ook andersom, als iedereen roept: ‘Nee joh, er is helemaal niks mis met jouw kind’ terwijl alles in jou zegt dat het wél zo is, dat er iets niet klopt...
Ook dan heb je als ouder vaak gelijk en niet een klein beetje maar de volle 100%. De onzichtbare lijntjes die wij met onze kinderen hebben, die vertellen je zoveel…
In groep 3 was ik er al lang van overtuigd dat mijn zoon gevoeliger en slimmer was dan de meeste kinderen van zijn leeftijd. Maar ja... hij scoorde niet op alles 1-plus op de cito dus school zag geen probleem. Thuis zag ik een leergierig, nieuwsgierig jongetje die van alles wilde weten en uitproberen. Die alles op school saai vond en ’s avonds niet kon slapen; hij was niet moe, niet verzadigd.
We haalden thuis van alles uit de kast, hij wilde taarten leren bakken en haalde kapotte televisies toestellen uit elkaar en zat uren met de atlas op schoot. Hij nam alles in zich op. Niks ontging hem. Vaak was hij boos of verdrietig en ik voelde me machteloos.
Nee, hij scoorde niet optimaal op de cito, dus geen ‘bewijs’, hij kon ook niet optimaal scoren op de cito want hij was snel afgeleid in de klas en hij kon niet snel schrijven.
Mijn dochter. Ook zo’n verhaal maar dan anders, of eigenlijk precies hetzelfde. School adviseerde; ze was zo slim ze kon wel met 5 jaar naar groep 3. Fluitend gebeurde dat. Pas in februari, ja pas na 6 maanden, hoorde we dat het eigenlijk helemaal niet goed ging, ernstige zorgen over spellen en lezen. Hè? Daar snap je als ouders die boeken verslinden helemaal niks van. En ook niet dat ze dat niet eerder aan je hebben verteld, en ook niet dat de enige oplossing is iedere dag thuis oefenen. Arm kind, net zes jaar en iedere avond zaten we een half uur extra schoolwerk te doen. Je hebt als ouder geen idee, je mag toch vertrouwen op het advies van school? Maar het hielp niet. Ook niet toen de juf zei dat we dan maar 60 minuten moesten gaan oefenen. Iets klopte er niet, ik wist het zeker.
We zijn een aantal jaren verder. Een aantal ergernissen verder. Een aantal (heleboel) slapeloze nachten verder. En een serie verkeerde adviezen verder. Ik ben toch niet gek?
Heb ik dan gekleurde verwachtingen van mijn kinderen? School en thuis; je hebt toch hetzelfde doel? Maar het gevoel dat onze kinderen niet gezien en niet begrepen werden, werd met de dag zwaarder. En er over praten op school leidde tot niks. Ook wij werden niet gezien en begrepen. Iedere vraag werd opgevat als kritiek. Maar die juffen hebben er toch voor geleerd, die zullen het toch beter weten dan wij…
Sinds vorig jaar gaan ze naar een andere school. Een pittige beslissing, maar we hebben de kinderen zelf de knoop laten doorhakken.
En wat is dit heerlijk! Kinderen vrolijk naar en uit school, veel verhalen over wat ze allemaal mogen doen en meemaken. Ze zitten beter in hun vel, het hele gezin eigenlijk...
Na een paar weken wennen kwamen we op gesprek bij de nieuwe juf van onze zoon.
Het eerste wat ze zei; ‘Dit is zorg op een hoger niveau’.
Gelukkig, ik ben niet gek.